„ . . . My, kniaź Fedor, daliśmy słudze naszemu wier- nemu Bedryszkowi, za jego wierną służbę, wsi nasze, na imię Sutermińce, Olechowce, Klimińce, Supruńkowice w dziedzictwo i w ojczyznę, i dzieciom jego, ze wszystkiem pra-
wem, z danią, z winami i sądy, przesądy. A Bedryszko ma swe ludzie sądzić i winy i przesądy ludzi swoich brać, a w Bedryszkowe ludzie nie trzeba się wstępować żadnemu wojewodzie, tylko Bedryszkowi, że są jego ludzie; tylko kiedy wszyscy ziemianie będą dawać dań w Tatary, tedy srebro mają dawać Bedryszkowi ludzie, a zamku mają po- prawować, ku któremu zamkowi będą przysłuchować. A Be- dryszko, i jego dzieci, i jego potomkowie mają nam i na- szym dzieciom, i naszym przyrodzonym potomkom wszędy wiernie zasługować, a wojnę na poganina jako wszyscy nasi ziemianie; a jeśliby się Bedryszkowi nie podobało u nas służyć, tedy może swoje usłużenia zastawić, sprzedać, za- mieniać i oddać komu będzie chciał, z naszym dokładem, dołożywszy się nas, swoich hospodarów, z odpuszczeniem pokłoniwszy się, może pójść kędy będzie chciał"
Przywilej ten potwierdzony był w 1567 r. przez Zygmunta Augusta na rzecz czterech sióstr: Konstancy! Kiemliczowej, Elżbiety Dobromirskiej, Katarzyny Radeckiej i Zofii panny, córek Andrzeja Sieciecha, wojskiego kamienieckiego, a ówczesnych dziedziczek wsi Supruńkowiec. Z czasem, gdy włość ta przeszła do Kalinowskich, znów przywilej ten był produkowany przez Walentego Aleksandra Kalinowskiego, generała podolskiego, swojem i innych współdzie- dziców Supruńkowiec imieniem, podczas lustracyi województwa podolskiego w 1615 roku. Lustrator wyraża się o tym przywileju, że jest ruthenico idiomałe pisany, stary, u którego pieczęć jest za- wieszona dobra, nie podejrzana; który przywUej jest potem prze- tłumaczony i w konfirmacyą króla Zygmunta Augusta włożony. — (Źródła dziejowe, tom V, strona 21).
Комментариев нет:
Отправить комментарий